Μια φορά κι έναν καιρό, στη Γη, τον πλανήτη του νερού,έπεσε µεγάλη ξηρασία.
Οι πέτρες, τα φυτά, τα ζώα και οι άνθρωποι–όλα– ήταν στεγνά και διψασµένα.
Κι ο αέρας, θερµός σαν ανάσα δράκου, δεν παρηγορούσε.
Μια φορά κι έναν καιρό, σαν πάντα, σαν τώρα,δεν υπήρχε νερό, ήτανε κρυµµένο, φοβισµένο, κακιωµένο.
Όµως κατάφεραν να το βγάλουν στο φως το παιδί και το φίδι – ήρωες ταπεινοί και µαζί παντοδύναµοι, γιατί ήταν αθώοι(τόσο που να µερώσουν τις νεράιδες),γιατί ήταν γενναιόδωροι(τόσο που ν’ αψηφήσουνε το θάνατο),γιατί, παρότι ανόµοιοι, ήτανε φιλιωµένοι.
