Γιατί ακριβώς αυτό είναι όλος ο Βαν Γκογκ. Αυτή η μοναδική σεμνότητα της πινελιάς που αφήνεται αθόρυβα και παθητικά. Δείχνει τα πράγματα με το κοινό τους χρώμα, αλλά με τέτοια ακρίβεια, με τέτοιο έρωτα, που δεν υπάρχει πολύτιμος λίθος που να μπορεί να φτάσει τη σπανιότητά του.
(Αντονέν Αρτώ, Βαν Γκογκ, ο αυτόχειρας της κοινωνίας, Αιγόκερως, Αθήνα, 1986, 60)