«Διαβατάρικες σκιές στο σεντόνι της ζωής είμαστε.» έλεγε συχνά ο πατέρας.
«Ας πορευόμαστε με γέλιο και τραγούδι. Κι όποτε σκοτεινιάζει ολότελα,
χορό θα στήνουμε με το σκοτάδι. Αβάντι, μαέστρο!»
φώναζε γελώντας κι άρπαζε την αγαπημένη του φιγούρα…

Γινόμουν δώδεκα εκείνη τη μέρα του Οκτώβρη
που το σεντόνι όλων μας γέμισε ξαφνικά σκιές άγνωστες κι απειλητικές.
Είναι ακόμα νύχτα όταν οι σειρήνες κλέβουν τον ύπνο μας…
«Ξυπνήστε, Κολλητηράκια μου, έχουμε πόλεμο.»