Ήταν ένα όμορφο Ανοιξιάτικο πρωινό και, όπως κάθε μέρα, όλα τα ζώα της φάρμας ήταν πάρα πολύ απασχολημένα. Όλα εκτός από ένα, η κυρία Χήνα η σταχτόχηνα, που εδώ και είκοσι μέρες ήταν στη φωλιά της και κλωσούσε τα αυγά της. Καθισμένη περίμενε καρτερικά να περάσει μία ακόμα εβδομάδα, για να εκκολαφτούν τα αβγά και να αντικρίσει τα χηνάκια της για πρώτη φορά.
– Ax, πόσο θα ‘θελα να σφίξω τα παιδάκια μου στην αγκαλιά μου! Πότε θα βγούνε από τα αβγά τους; Πώς θα τα ονομάσω; σκεφτόταν η μαμά Χήνα και μονολογούσε.
Πριν τελειώσει τις σκέψεις της, ακούστηκε το πρώτο κρακ, που το ακολούθησε δεύτερο και τρίτο. Το τσόφλι του αβγού έσπασε σε διάφορα σημεία και από μέσα ξεπρόβαλε ένα μικρούλικο κατακίτρινο κεφάλι. Εκείνη ακριβώς την Κυριακή, έμελε να γεννηθεί το πιο περίεργο χηνάκι.
– Καλημέρα Κυριάκο! είπε η μαμά χήνα και αγκάλιασε το χηνάκι της.
– Κυριάκο; Γιατί με λες Κυριάκο; Έτσι με λένε; Γιατί;
– Γιατί να μη σε λένε Κυριάκο; απάντησε με μια άλλη ερώτηση η μαμά Χήνα στο περίεργο χηνάκι.
– Εσύ ποια είσαι; Η μαμά μου; Γιατί είσαι η μαμά μου; Τα αδέλφια μου που είναι; Έχω αδέρφια; Γιατί δεν έχουν βγει ακόμα από τα αυγά τους; Πότε θα βγούνε; Γιατί κάθεσαι πάνω στα αυγά μαμά; Γιατί δε σηκώνεσαι να παίξουμε; Γιατί;;;
Ο Κυριάκος ρωτούσε και ξαναρωτούσε ασταμάτητα καθώς τριγυρνούσε με ανήσυχο βλέμμα γύρω από τη φωλιά, λες και προσπαθούσε να ανακαλύψει και να μάθει τα πάντα σε μια μέρα.
– Και τώρα τι κάνεις μαμά; Κοιμάσαι; Γιατί κοιμάσαι; Σήκω! Θέλω να παίξουμε! Έλα μαμά, μην κάνεις ότι κοιμάσαι! Μαμά τι είναι αυτό; Να πάω πιο κοντά; ρώτησε ο Κυριάκος καθώς πλησίαζε διστακτικά προς την κοντινή λιμνούλα. Γιατί γυαλίζει; Τι είναι; Είναι νερό; Γιατί είναι τόσο πολύ;
Γεμάτος περιέργεια ο Κυριάκος πλησίασε στην όχθη της λίμνης για να δει καλύτερα, αλλά παραπάτησε και ΠΛΟΥΦ! Έπεσε μέσα στο νερό!
– Μαμά γιατί έπεσα; Μαμά γιατί είναι βρεγμένο το ΝΕΡΟΟΟ;;; ρώτησε με δυνατή φωνή.
Πολύ γρήγορα ξεπέρασε την αρχική του έκπληξη και άρχισε να πλέει στη λίμνη με όλο και μεγαλύτερη άνεση, έως ότου αντίκρισε από μακριά ένα κατάλευκο και ένα κατάμαυρο κύκνο και αποφάσισε να τους πλησιάσει.
– Γιατί εσύ είσαι άσπρος και εσύ μαύρος; ρώτησε ο Κυριάκος τους κύκνους.
– Γιατί να μην είμαστε; του απάντησαν εκείνοι και συνέχισαν την πορεία τους.
Το χηνάκι τους ακολούθησε για λίγο, αλλά μετά ξαναβγήκε στη στεριά και πλησίασε τα ζώα της φάρμας με ένα καινούριο καταιγισμό ερωτήσεων και αμέτρητα «γιατί».
Αρχικά ρώτησε τις γάτες γιατί δεν έχουν φτερά, μετά το μοσχαράκι γιατί είχε το ίδιο χρώμα με τη μαμά του, τα γουρουνάκια γιατί έχουν σγουρές ουρές, τις κότες γιατί ο ουρανός είναι γαλάζιος, τα πρόβατα γιατί δεν πέφτουν τα σύννεφα, το σκύλο αν ήξερε ποιος έβαλε τον ήλιο τόσο ψηλά και ένα σωρό άλλες παράξενες ερωτήσεις. Όσο δεν έπαιρνε απαντήσεις, τόσο η περιέργειά του μεγάλωνε.
Αυτό όμως που του προξένησε τη μεγαλύτερη περιέργεια ήταν ένα πολύχρωμο βιβλίο που βρήκε πεσμένο στην αυλή έξω από το μεγάλο σπίτι. Τι όμορφες εικόνες και χρώματα ήταν αυτά; Και αυτά τα παράξενα σύμβολα τι να ήταν άραγε; Ο Κυριάκος ενθουσιάστηκε τόσο πολύ με το θησαυρό που είχε ανακαλύψει, που αποφάσισε να τον κρύψει. Με όλη του τη δύναμη, τράβηξε με το ράμφος του το βιβλίο κάτω από ένα θάμνο και κίνησε για να πάρει το μονοπάτι προς τη φωλιά του.
Στο δρόμο της επιστροφής, συλλογιζόταν όλα όσα είχαν συμβεί εκείνη την ημέρα και έτσι σκεπτικός, πέρασε δίπλα από το μεγαλύτερο πτηνό της φάρμας, τη σοφή Στρουθοκάμηλο, την κυρία Στρούθα.
– Γεια σου μικρούλη! Γιατί είσαι μόνος και σκεπτικός; τον ρώτησε μόλις τον αντίκρισε.
– Έχω πολλά «γιατί;» αλλά καθόλου απαντήσεις, αποκρίθηκε ο Κυριάκος. Ότι και να ρωτήσω, κανείς δε μου απαντά. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Η κυρία Στρούθα τον κοίταξε με κατανόηση και απάντησε χαμογελώντας:
Αν θέλεις απαντήσεις να βρεις,Αύριο εδώ την ίδια ώρα να ‘ρθείς.
Φύγε και μην αμφιβάλλεις λεπτό,
Το θέμα σου ίσως και να ‘ναι απλό.
Την επόμενη μέρα, ο Κυριάκος γεμάτος αγωνία πήγε να συναντήσει την κυρία Στρούθα. Αυτή τη φορά όμως, δεν ήταν μόνη. Κοντά της ήταν μαζεμένα όλα τα μικρά ζωάκια της φάρμας. To χηνάκι τα πλησίασε και γρήγορα κατάλαβε ότι η σοφή Στρουθοκάμηλος είχε αποφασίσει να φτιάξει ένα σχολειό. Στη μέση του κύκλου που είχαν σχηματίσει τα ζωάκια, η κυρία Στρούθα κρατούσε το βιβλίο που βρήκε ο Κυριάκος και τους μάθαινε να διαβάζουν, να γράφουν και προπάντων να βρίσκουν απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις τους.
Καθημερινά ο Κυριάκος με αστείρευτη όρεξη οδηγούσε τα αδέρφια του στο σχολείο της φάρμας. Και από εκείνη την πρώτη μέρα σχολείου και μετά, ήταν το πιο ευτυχισμένο χηνάκι του κόσμου, όχι μόνο επειδή είχε βρει απαντήσεις στις ερωτήσεις του, αλλά και γιατί είχε ανακαλύψει το πιο ανεκτίμητο θησαυρό, τη γνώση!
Καλή σχολική χρονιά!
Ευχαριστώ πολύ τους μικρούς μου συγγραφείς Μάνο, Αλέξανδρο και Ανδριάνα για την πολύτιμη βοήθεια τους.
Γράφει http://www.cretamums.gr/
